Margrét Tryggvadóttir

Það var svoooo heitt í dag. Um helgina þegar við vorum í Xi´an var 36°hiti og glampandi sól en það var ekkert miðað daginn í dag. Hitinn fór reyndar ekki í nema 33°en rakinn hefur verið stigvaxandi síðan um helgina. Á sunnudaginn varð Bjarni fimmtugur og var ákveðið að fara í perluturninn og njóta sólarlagsins og borða góðan mat. Það sást ekki ský á himni en mistrið var þvílíkt að skyggnið var ekkert og birtan ótrúlega spúkí. Rakinn í borginni í dag var það mikill að ég fór í sturtu kl. 7 í morgun og í hádeginu var hárið á mér enn blautt. Maður verður ótrúlega klístraður við þessar aðstæður og skynjar að það er rétt sem maður hefur heyrt - sumrin hér eru óbærilega heit, blaut og rök. Við skruppum út í götu í kvöldmat og þegar við komum út aftur var farið að rigna og komið þrumuveður. Svakaleg elding reið yfir á meðan við hlupum heim og við töldum að hún væri í um 4 km fjarlægð en svo fylgdu aðrar í kjölfarið eftir að inn var komið sem virtust bara vera hér í húsasundinu enda fylgdi þruman strax á eftir.

Enn er himininn í ljósum logum. Svei mér, ég held að það sé best að við förum að koma okkur heim.

Í gærkvöldi komum við heim eftir afar vel heppnaða ferð til Xi´an. Borgin á sér afskaplega langa og mikla sögu og var lengi vel höfuðborg Kína. Á fimmtudaginn röltum við um borgina, skoðuðum moskvu og múslimahverfi og fórum á skemmtilegan útimarkað. Á föstudaginn fórum við svo og skoðuðum leirhermennina. Jói bókaði bílstjóra og stóran bíl og bað um venjulega pakkann. Við komumst fljótlega að því að hinn venjulegi pakki væri fyrir ofurmenni því á þessum eina degi var okkur gert að skoða fáránlega marga staði og söfn og bílstjórinn sem skildi eiginlega enga ensku fór alltaf með okkur á nýjan og nýjan stað þar til um fimmleytið að við, orðin örmagna af skoðun, neituðum að yfirgefa bílinn og sögðum bara hótel, hótel. Hitinn var um 33°C og glampandi sól en við sáum margt áhugavert. Leirherinn var alveg stórkostlegur og ótrúlega flottur. Um kvöldið fórum við á ótrúlega fyndinn veitingastað sem hét Fusion buffet. Staðurinn var á annarri hæð við aðalgötuna í Xi´an en okkur leist nú ekkert á aðkomuna því veggfóðrið var allt flagnað og ótrúlegt drasl út um allt. Við ákváðum þó að kíkja upp og komumst að því að ruslið var vegna framkvæmda og uppi var næstum því snyrtilegt. Þjónustustúlkan sem tók á móti okkur bæði byrjaði og endaði allar setningar á Helllooo og sagði einnig hellooo oft inni í miðjum setningum. Við vorum einu vesturlandabúarnir á staðnum og vöktum mikla athygli. Alltaf gaman að vera stjarna.
Orðið "fusion" er hugtak sem notað er um matargerð þar sem kokkurinn leikur sér að því að blanda saman ólíkum stefnum í matargerð. Þarna virtist hugtakið þó aðallega eiga við skreytingarnar því annað eins samansafn hef ég aldrei séð. Við komum inn í flennistóran sal sem var fullur af fólki og mat. Drykkir voru innifaldir í verðinu sem var 48 yuan eða um 500 krónur. Margir virtust því nota tækifærið til að drekka ansi mikinn bjór því við sáum unga menn bera heilu kassana að bjór að borðinu sínu. Það er einmitt eitt sem er öðruvísi í Kína, fólk er svo opið í öllu svona. Heima myndi fólk passa að það sæist alls ekki hvað það væri búið að taka mikinn mat eða drykk en hér er aldrei hreinsað af borðum fyrr en í lok máltíðar og allir sjá hversu mikið hefur verið neytt og það er ekki feimnismál. Ég sá einn rogast með níu 640 ml bjórflöskur skælbrosandi. Ekkert að því. Maturinn var líka bara fyndinn. Þarna voru fjögur stór hlaðborð með öllu sem maður gæti ímyndað sér. Eitt var reyndar tileinkað "hot-pot" en það er næstum eins og fondue, bara soð í pottinum. Kínverjar eru nú reyndar mun hugmyndaríkari með pottana sína en svisslendingar. Þarna var t.d. hægt að fá lifandi krabba og ála til að skella í pottinn. Alltaf gott að fá ferskan mat. Við nenntum ekki í hot pot vesenið en yfirgáfum staðin södd, sæl og hlægjandi.
Í gær áttum við sérlega ánægjulegan dag í 36°C hita sem er það mesta sem við höfum upplifað hérna. Við byrjuðum daginn á að hjóla 14 km leið uppi á borgarmúrum gömlu Xi´an. Þaðan var frábært útsýni. Elínbjörg ætlaði ekki að treysta sér en svo var boðið upp á tvímenningshjól svo Bjarni hjólaði eins og herforingi með hana aftan á. Elmar skipti svo á hjóli við ömmu sína síðasta spölinn og fékk að vera aftan á hjá Bjarna. Seinniparturinn fór svo í bæjar- og safnarölt. Ólíkt Shanghai er greinilega ekki innbyggð sólvörn í loftinu í Xi´an þannig að við brunnum örlítið í gær.

"Chinglish" er skemmtilegt hugtak. Það er notað um skrítna ensku sem víða má finna í Kína. Reyndar hafa yfirvöld verið í útrýmingarherferð gegn chinglish í Beijing vegna ólympíuleikanna - allt á að vera fullkomið í alþýðulýðveldinu. Stjórnvöld hafa meira að segja verið að dunda sér við að búa til rigningu í Beijing svo borgin verði fallega græn í ágúst. Og það er hún. Grasflatir eru fagurgrænar, blómstrandi rósarunnar út um allt og gróðurinn gróskumikill. Munurinn er sérlega áberandi þegar komið er á stað eins og Xi´an þar sem hagsæld er ekki eins mikil og í Shanghai og Beijing. Shanghai og Hong Kong eru ríkustu og dýrustu borgir Kína. Hong Kong hef ég ekki heimsótt en hagsældin þar er að sjálfsögðu af öðrum toga en á meginlandi Kína. Í Shanghai er startgjald leigubíla 11 yuan eða 110 krónur og það fer ekki að hækka fyrr en eftir töluverðan tíma. Ég var að borga 17 yuan til að komast í leikfimi á morgnanna og fyrir 40 yuan komumst við borgina þvera og endilega. Í Beijing er startgjaldið 10 yuan en í Xi´an er það bara 6 yuan. Við keyrðum heillanga leið fyrir 7 og fimmtíu eða tæplega 80 krónur. Grasið er ekki eins grænt í Xi´an og á ríkari svæðum en þar blómstrar hins vegar hið dásamlega tungumál chinglish. Við sjáum reyndar alltaf eitt og eitt fyndið skilti hér í borginni en í Xi´an og smáborginni Jixian sem ég dvaldi í tvo daga fyrir hlaupið er meira um chinglish. Jixian er ekki ferðamannabær og því lítið um leiðbeiningar fyrir ferðamenn á ensku. Enska þykir hins vegar sérlega flott á stuttermaboli og verslunarheiti og oft er áletrunin gjörsamlega óskiljanleg en stundum bara einkennilega orðuð. Í Jixian sá ég verslun sem heitir Fat woman dress sem mér fannst ekki sérlega söluhvetjandi. Í Jixian talar nánast enginn ensku og það var eins og ég væri Angelina Jolie að ganga um götur borgarinnar, athyglin var þvílík, ekki síst þegar í ljós kom að ég gat gert mig skiljanlega á kínversku. Xi´an er hins vegar einn af helstu ferðamannastöðum Kína og flest skilti á ensku, auk kínversku og þvílík dásemd! Hér eru örfá dæmi:

Thehonouredprayerhii
og
Theretrdspectientower (Kínverjar nota ekki stafabil í kínversku, því hver stafur er eitt orð. Afhverjuþáaðspanderaorðabilumáþessaútlendinga.)

Se do not ente (ég held að þarna hafi átt að standa Do not Enter)

Keep your bags well, Take care of your china ware

Cantlon wet floor

Xinyuan Seafood and porridge city (merki á veitingastað)

Health toe club (veit ekkert hvað fór fram þar ...)

Love in all in (merking á spítala)

Toppurinn var tvö skylti við glænýtt safn Xi´an-borgar, höggin í granít:

Please not to tramble.
Small grass too Contain life

Take good care of flowers and trees.
Do the civilisation visitor

Hvað rekur fólk til að láta höggva þessa vitleysu í granít veit maður ekki. Margir kínverjar bæði tala og skrifa prýðilega ensku og sagt er að það séu fleiri enskumælandi hér í Kína en í Bandaríkjunum. Elmar hefur verið að leika sér að því að láta þýðingarvélar á netinu þýða setningar af ensku yfir á Kínversku og svo til baka og þá fáum við oft svipaða gleðigjafa. Málin eru svo ólík í uppbyggingu að þýðingarvélarnar prumpa út tómri vitleysu. Þegar ég var í bókmenntafræði tók ég kúrs í þýðingarfræðum þar sem m.a. var fjallað um takmarkanir vélrænna þýðinga. Þar heyrði ég söguna af því þegar í fyrsta sinn var opnuð þýðingarvél á milli kínversku og ensku með viðhöfn. Orðtækið Out of sight, out of mind var slegið inn og kínversku þýðingunni svo snúið aftur á ensku. Útkoman var Blind idiot.

Hæ, hæ,

ég ætlaði bara að láta vita af mér - ég er sem sagt komin heim aftur eftir ævintýralega og ótrúlega skemmtilega för, fyrst til Beijing og á múrinn, í litla sveitaborg og svo aftur á múrinn í gær þegar hlaupið fór fram. Ferðasagan verður að bíða en ... mér tókst að hlaupa þessa 21 kílómetra, fyrri helminginn í fjalllendi og á múrnum en seinni helminginn í nærliggjandi þorpum. Mér fannst þetta skítlétt ... alveg þar til tveir kílómetrar voru eftir. Þá varð ég allt í einu bensínlaus og með lungun full af sóti eftir hlaupin í þessum þorpum þar sem kolareykurinn sveif um loftið svo sveið í lungun. Ég kemst ekki inn á síðu hlaupsins þannig að ég sé ekki hvar ég var í röðinni en samkvæmt nýja fína gps tækinu kláraði ég á þremur tímum og sextán mínútum sem ég er bara sátt við. Ég er nú einu sinni dvergur! Almennt er miðað við að maður sé 50% lengur að hlaupa þetta hlaup en venjulegt maraþon vegna þess hve fyrri hluti leiðarinnar er seinfær. En ferðasagan kemur seinna - nú ætla ég í bað og svo ætlum við út að borða og túrhestast svolítið hér í Shanghai.

Við fórum í þetta dásamlega ferðalag síðustu helgi, siglingu á Yangtze fljótinu sem er það þriðja lengsta í heimi. Í ágúst sigldum við á Níl á seglbát og syntum meira að segja í fljótinu líka þannig að nú er það bara Amazon sem er eftir. Elmar er reyndar sá eini sem á séns í að klára siglingu á þremur lengstu ám í heimi á einu ári því hann verður í Brasilíu í júlí. Reyndar held ég að hann verði upptekinn við annað en hann verður alla vega í réttu landi. Í þetta skiptið vorum við á litlu skemmtiferðaskipi. Ég hefði ekki boðið í að vera nær ánni því hún er drullupyttur af náttúrunnar hendi en einnig ótrúlega menguð.

Ferðin hófst fyrsta maí. Við ákváðum að taka maglev lestina út á flugvöll en það er svona segulsviðsofurlest sem fer á 500 kílómetra hraða. Magnað fyrirbrigði. Strákarnir voru svo spenntir að fara í lestina að þeir hugsuðu ekki um annað en þessar 7 mínútur sem lestarferðin tók. Allir í lestinni voru að taka hana upp á sportið, hún er mun dýrari en leigubíll. Fólk sat með myndavélina og tók mynd af skjánum sem sýndi hraðann. Það var súrrealísk tilfinning að sitja í þessu undratæki sem er hvorki meira né minna en hraðskreiðasta lest í heimi og horfa á akra þar sem bændur plægja enn með uxum þjóta hjá. Ég mun seint skilja forgangsröðunina hér í Miðríkinu.

Við flugum frá Pudong flugvelli til Chongqing en hann er aðallega ætlaður utanlandsflugi. Síðan við vorum þar í febrúar er búið að opna nýjan terminal með 250 hliðum. Shanghai-búar eru að búa sig undir traffík vegna ólympíuleikanna í ágúst og Expo sem verður haldin hér 2010. Auk þess hefur því verið spáð að Kína verði orðið mesta ferðamannaland heims 2020. En þennan tiltekna morgun var þessi risavaxna, glænýja bygging nánast tóm og sá allra rólegasti staður sem við höfum verið á síðan við komum til Kína. Engin læti og þægileg lyftutónlist á göngunum.

Chongqing er ótrúlega stórog skítug borg. Á svæðinu í heild búa 32 milljónir manna. Á hverju ári flytjur hálf milljón manna til borgarinnar eða úthverfanna og við keyrðum frá flugvellinum sem svarar frá miðbæ Reykjavíkur til Selfoss og alls staðar var verið að byggja risastór blokkarhverfi. Ólíkt öðrum stöðum í Kína notast menn ekki við reiðhjól í Chongqing því borgin er staðsett í fjalllendi og alls staðar eru brattar brekkur. Reyndar er verið að riðja niður heilu fjöllunum til að slétta landið. Flugvöllurinn er t.d. á einu slíku fyrrverandi fjalli.

Eftir að hafa skoðað borgina héldum við að skipinu Ms Fortune. Með í ferðinni voru tvær spænskar stelpur úr skólanum hans Jóa, kallarnir þeirra og fleira fólk sem þær þekktu. Þetta var skemmtilegur hópur sem náði vel saman. Skipið lagði svo af stað á föstudagsmorgunin og komum við í höfn í bænum Yichang um hádegi á sunnudeginum. Á hverjum degi var farið í eina skoðunarferð.

Yangtze-fljótið á upptök sín í Tíbet og rennur til sjávar við Shanghai. Svæðið við ána er svakalega þéttbýlt en einn af hverjum tólf jarðarbúum búa við ána. Áin var afar kröftug og straumhörð en nú hefur hún verið virkjuð með stærstu stíflu í heimi, "the Three Gorges" stíflunni. Við það hefur vatnsyfirborðið hækkað mikið og á raunar eftir að hækka um 20 metra í viðbót á næsta ári þegar síðasti áfangi stíflunnar verður tekinn í notkun. Fljótið var ólíkindatól og olli oft miklum mannskaða með flóðum sínum. Flóðin voru árleg og á um tíu ára fresti mátti búast við stórflóði sem olli miklum skaða. Síðustu 50 ár hafa 330.000 manns látist í þessum flóðum samkvæmt yfirvöldum í Kína (sem þýðir að talan gæti verið miklu hærri). En stíflan er líka virkjun sem framleiðir rafmagn og með henni ná kínverjar að auka rafframleiðslu sína um 10%. Stíflan jafngildir tíu kjarnorkuverum. Kínverjar nota enn mikið af kolum sem að sjálfsögðu menga mikið en einnig vatnsorku og kjarnorku. Áður en stíflan var tekin í notkun var rafframleiðsla landsins 150 wött á hvern landsmann. Til samanburðar þá var framleiðslan í Bandaríkjunum 3000 vött á hvern landsmann þar. Því var og er reyndar enn mikill skortur á raforku í landinu þótt sá skortur sé ekki sýnilegur hér í Shanghai sem er oft kölluð borg ljósanna. Stíflan er gífurleg framkvæmd og kostar ekki bara mikla peninga heldur líka miklar fórnir. Vatnsyfirborðið hækkar í það heila um 40 metra og mun áin flæða yfir 13 borgir, 140 bæi, 1352 þorp, 650 verksmiðjur og þrettán raforkuver. 45% kostnaðar við framkvæmdina fer í að færa íbúana og byggja nýjar borgir og bæi. Fyrsta skoðunarferðin okkar var til borgar sem heitir Fengdu. Sú borg er alveg horfin í vatn en hefur verið endurbyggði hinum megin við ána. Við fórum hins vegar og skoðuðum musteri sem staðsett var á fjalli fyrir ofan upprunalegu borgina. Síðasta daginn skoðuðum við svo stífluna sjálfa.

Siglingaleiðin er ægifögur og ég held bara að ég hafi aldrei verið á fegurri stað. Mest alla leiðina var mistur og skýjaslæður í fjöllunum sem gerði landslagið enn hrikalegra og mystískara. Við tókum fullt af myndum og er Jói búinn að setja hluta af þeim inn á síðuna sína: http://gallery.mac.com/johann.agust.hansen þar sem hægt er að skoða þær. Hver einasti fermetri sem stætt er á í kringum ána er notaður af mönnum en út úr þverhníptum klettunum vex svo villtur gróður og runnar. Svæðið í kringum ána er frábært ræktunarland og nýta bændur jörðina til hins ýtrasta. Þar sem of bratt er fyrir akra eru ferskju- og appelsínutré. Í hæðunum eru hrískrjónaakrar á stillum. Á veturnar er hins vegar ræktað grænmeti í hrísgrjónaökrunum. Þá eru hveitiplöntur í röðum og þegar það er farið að vaxa sá bændurnir maís í stígana. Á veturnar er líka ræktað grænmeti á kornökrunum. Þannig er hver einasti blettur gjörnýttur og sama svæði gefur af sér allt að þrjár mismunandi uppskerur á hverju ári. Þessi flóknar ræktun, almenn fátækt og gífurlegur brattinn gerir það hins vegar að verkum að landbúnaðurinn hefur ekki breyst mikið síðustu árþúsundin. Ég held við höfum ekki séð einn einasta traktor. Í Kína eru 700 milljón bændur og er það sérstaklega hrísgrjónaræktunin sem krefst mikillar handavinnu en plöntunar eru forræktaðar áður en þeim er plantað í vatnsósa hrísgrjónaakrana. Bændur fá mjög lítil laun en eru hins vegar nokkuð sjálfbærir og komast því af með minna. Engu að síður hafa margir í bændastéttinni ekki efni á að senda barnið sitt í skóla. Ef hjón eignast annað barna þarf fjölskyldan að glíma við háa sekt og dæmi eru um að ef það þriðja kemur í heiminn að heimili fólks sé jafnað við jörðu, öðrum til varnaðar.

Hann hékk þurr allan föstudaginn og rétt fyrir hádegi á laugardag voru við einmitt að ræða að við værum nú bara heppin með veður miðað við spána. Svo fórum við niður í matsal og þegar við litum út um gluggan sáum við að það var farið að hellirigna. Við vorum einmitt að fara í siglingu á minni bát inn hliðará og þaðan í litla árabáta enn lengra inn ótrúlega falleg gljúfur. Það rigndi eldi og brennisteini á meðan við vorum á stærri bátnum og þrumurnar voru hærri og lengri en ég hef nokkurn tímann heyrt. Til stóð að við færum í tveggja tíma siglingu á litlu árabátunum á svæði þar sem áður var afar grunnt en vegna þrumuveðursins fengum við bara rétt að prófa. Þess í stað vorum við flutt að einhverju samkomuhúsi þar sem boðið var upp á þá ömurlegustu sýningu sem ég hef séð. Hún var svo vond að hún varð hreinlega frábær! Fyrir það fyrsta var hátalarakerfið ónýtt. Kínverjar eru mikið gefnir fyrir hávaða þannig að eina ráðið við biluðu hljóðkerfi var að hækka bara allt í botn. Við sátum því og héldum fyrir eyrun. Vegna rigningarinnar var gólfið allt á floti. Sýningin samanstóð af nokkrum ótrúlega hallærislegum dönsum þar sem ástarsaga fiskimannanna var sögð á afar klisjukenndan hátt, manns sem spilaði á lúður í gegnum nefið og hnífajogglara. Þetta voru hálfléleg bítti við það sem átti eiginlega að vera hápunktur ferðarinnar en maður ræður ekki við veðrið svo við þessu var ekkert að gera. Um leið og við komum í borð í skipið aftur hætti samstundis að rigna og var frábært veður það sem eftir var.

Það var einkennileg tilfinning að sitja upp á dekki orðlaus yfir fegurðinni og hinni "ósnortnu" náttúru fjallanna en virða þess á milli fyrir sér nýbyggð blokkarhverfi sem koma í stað lítilla sveitaþorpa, reykspúandi verksmiðjur, bæi í hlíðinni og fólk á störum á ökrunum. Einhvern veginn passaði þetta þó allt saman og úr varð ekta kínverskur hrærigrautur. Samgöngur á landi eru erfiðar á svæðinu og því er áin aðal samgönguæðin.

Á laugardagskvöldið sátum við og spiluðum uppi á dekki og fylgdust með skipinu fara niður fjórar hæðir í skipastiga við stífluna. Það tók 3 og hálfan tíma og vorum við í rými með fleiri bátum og skipum. Einnig er skipalyfta við stífluna og svo verður önnur hraðvirkari fyrir minni báta en hún hefur ekk enn verið tekin í notkun.

Áður en stíflan var byggð voru miklar umræður um hana og var hún ein af fáum stórum málum sem ræða mátti opinberlega og takast á um í lok áttunda áratugnum og á fyrri hluta þess níunda. Það er hins vegar dæmigert fyrir Kína að um leið og búið var að taka ákvörðun um smíði hennar má ekki ræða hana meira og áróðursmaskínurnar fóru í gang. Margt mælti á móti gerð stíflunnar. Margar sérstakar dýrategundir lifa eða lifðu t.d. í fljótinu. Ein þeirra, blindur vatnahöfrungur sem er ein af aðeins fimm tegunum höfrunga sem lifa í vatni í heiminum og fannst aðeins í Yangtze-fljótinu þoldi ekki þessa röskun á lífríkinu og telst nú útdauð. Áður hefur verið minnst á mannvirki sem hafa farið undir vatn en á svæðinu eru einnig óteljandi menningarminjar sem eyðileggjast. Sumu á að reyna að bjarga með því að færa minjarnar en annað fer bara undir vatnið. Einnig var deilt um öryggi stíflunnar sjálfrar. Hún stendur á jarðskjálftasvæði og ég þori ekki einu sinni að hugsa hvað kynni að gerast ef öflugur skjálfti riði yfir. Þá hafa stíflur í Kína ekki þótt sérlega vel hannaðar eða vandaðar, 3.7% allra stífla í Kína hafa brostið síðan 1947 en aðeins 0.6 annars staðar í heiminum.

Það var áhrifamikið að hlusta á annars nokkuð leiðinlegan leiðsögumanninn sem sýndi okkur stífluna lýsa því fyrir okkur hvernig það var að horfa á heimabæ sinn hverfa undir vatn. Hann sagði okkur frá gömlu fólki sem neitaði að yfirgefa heimilin sín áður en þau voru jöfnuð við jörðu og var borið á brott, frá ömmu sinni sem var svo harmi slegin að hún lagðist í rúmið og dó og frá því hvernig honum leið þegar hann sá allt hverfa undir vatnið.

Eins og ég hef vikið að áður eru kínverjar ekkert sérlega áfjáðir í að fylgja höfundaréttarlögum. Við höfum alltaf lagt mikið upp úr því við strákana að við stelum ekki hugverkum. Við vinnum bæði störf sem snúa beint að afkomu og hagsmunum listamanna og rithöfunda og það er ekki í boði heima hjá okkur að heimsækja torrent-síður og downloada tónlist eða sjónvarpsefni á netinu.

En sinn er siður í hverju landi. Hér erum við með ótal sjónvarpsstöðvar, flestar kínverskar en einnig japanskar, tvær amerískar fréttastöðvar (sem eru reyndar ekki alltaf aðgengilegar sökum ritskoðunar) og tvær bíórásir sem sýna sömu myndirnar aftur og aftur þannig að hér er ekki mikið sjónvarpsefni í boði sem hentar okkur. Engar eru vídeóleigurnar og hvergi má sjá stórar geisladiska- og mynddiskabúðir eins og í Evrópu og Bandaríkjunum. Ekki er heldur hægt að kaupa hugbúnað í verslunum. Þess í stað eru menn á reiðhjólum með kerrur fullar af DVD-diskum á nánast hverju götuhorni, og stundu nokkrir saman, sem bjóða vinsælar bíómyndir og sjónvarpsþætti til sölu. Geisladiskurinn kostar 7 yuan eða um 70 krónur, alveg óháð því sem er á honum. Einnig er hægt að finna litlar geisladiskabúðir þar sem verðið er stundum örlítið hærra (fer upp í 12 yuan) en diskarnir hinsvegar í hylki (þeir eru bara í umslögum úti á götu en lagt mikið í prentun og hönnun). Í þessum búðum má oft líka finna tónlist. Þar er hins vegar um alveg sama feikið að ræða og á götuhornunum. Oft er gífurlega mikið lagt upp úr flottum umbúðum, kóverin eru spottlökkuð og bæði á kínversku og ensku. Reyndar er oft eins og þessi Arnþór Jónsson, pennavinur Björns Bjarnarsonar, hafi skrifað heitin á lögunum aftan á diskana því stafsetningin er ekki upp á það allra besta. Maður þarf aðeins að rýna í titla eins og "Well Lome to oparadlse", Backet case" og "In acittle wile" til að sjá að þarna á að standa Wellcome to Paradise, Basket case og In a little while.

Mig langaði í nýja hlaupatónlist og lagði því leið mína í eina búllu hérna í götunni í gær. Þar voru fjórir hressir og skemmtilegir strákar að aðstoða viðskiptavinina. Mér fannst þeir reyndar frekar afskiptasamir því þeir vildu endilega selja mér einhverja ástarþvælu sem er nú ekki alveg minn tebolli "It is very kosy, you now!" Töluvert var af góðri tónlist í búllunni og valdi ég mér disk með Amy Winehouse. Allir diskarnir sem fengust í búðinni innihéldu hins vegar tvo diska. Ég kannaðist ekki við að fröken Winehouse hefði gefið út fleiri en einn disk en hvað veit ég svo sem. Auk þess gat nú verið að kínverjarnir hefðu fundið einhverjar tónleikaupptökur og ákveðið að skella þeim með. Diskarnir eru í afar vönduðu og flottu tréhylki og á báðum er mynd af Amy Winewouse. Ég fer heim með diskana og á fyrri disknum syngur Amy Winehouse svo sannarlega eins og sá fallni erkiengill sem hún er. Svo skelli ég þeim síðari í og sé þá mér til undrunar að þetta er diskurinn All good things með Gwen Stefani! Fínt að fá hann!

Mér finnst þetta svo fyndið að ég gat ekki hamið mig og fór aftur í búðina til að skoða. Nú var Hansi kominn heim (Elmar er í íþróttaklúbbi í skólanum á föstudögum og kemur því seinna heim) þannig að hann kom með mér í þennan rannsóknaleiðangur. Við keyptum einn tvöfaldan U2 disk og gaman að segja frá því en á þeim var tónlist frá U2 og Green Day (sem er auðvitað frábær blanda) en einnig nokkur U2 lög í flutningi annarra og svo nokkur lög í viðbót sem eru ágæt en við kunnum ekki frekari deili á. Við keyptum einnig Green Day disk sem við eigum eftir að hlusta á en virðist álíka spennandi blanda. Sem sagt nóg af hlaupatónlist. Í búðinni var líka tvöfaldur diskur með Mika sem hefur, eins og Winehouse, bara gefið út einn disk en á honum var að því er virtist einhver gospel-tónlist.

Þessi markaður með feik vörur hefur verið til umfjöllunar í skólanum hjá Jóhanni. Kennarinn hans vill meina að nokkurs tvískilnings gæti hjá vesturlandabúum og það er örugglega hárrétt hjá honum. Erlendu nemendurnir eru harðir þegar þeir spyrja hvers vegna Kína láti þetta viðgangast en næsta spurning er iðulega hvar þessir markaðir eru svo fólk geti farið þangað og verslað. Hann fordæmdi götu DVD salana og sagði að fólk ætti bara að kaupa í litlu búðunum en þegar nemendurnir bentu honum á að diskarnir þar væru líka feik kom hann alveg af fjöllum. Hann hafði ekki hugmynd um það.

Refsingar í Kína virðast vera mjög harðar en hins vegar er frekar fáum refsað. Hér úti á götu eru umferðarreglurnar t.d. svoleiðis þverbrotnar af ÖLLUM að það er með ólíkindum. Um daginn horfðum við á tvo bíla keyra á móti umferð í götu þar sem er einstefana. Á gatnamótunum var lögreglubíll og hann gerði ekki nokkurn skapaðan hlut. Kínversk stjórnvöld setja hins vegar upp leikþætti öðru hvoru sem þeir kynna vel, Um daginn las ég í Shanghai Daily að tveir menn voru teknir fyrir að selja og falsa DVD diska og fengu fáránlega mikla refsingu. Bara hér í götunni á nokkur hundruð metra kafla eru hins vegar svona 10 aðrir sem sleppa. Refsingar virðast því fremur vera öðrum víti til varnaðar og sýndarmennska fyrir vesturlönd sem fordæma stuldinn.

En smá mont: Hér er fáránlega gott veður, 25 stiga hiti, gola og glampandi sól. Himininn kemur með instant sólvörn (lesist: mengun) svo maður tekur að vísu engan lit en það er æðislegt að vera úti og þangað ætla ég einmitt núna. Adios!